Vroeger had ik een bijbaantje op een manege, als stalhulp. Ik was erg gefocust op het opruimen van het stalgereedschap. De rondslingerende rieken, bezems en hooivorken waren voor mij een doorn in het oog. Buiten dat het rommelig stond, was het nog eens gevaarlijk ook, omdat niet alle paarden even braaf aan het touwtje achter je aan hobbelden. Je kunt je het domino-effect indenken, als een van deze edele hoefdieren besloot een van deze gereedschappen omver te lopen. Er was een ophangsysteem voor alle gereedschappen, dat bestond uit een aantal buizen waar de stelen tussen gehangen konden worden. Net zoiets als op deze afbeelding, alleen dan van staal. Aangezien de meeste gereedschappen geen handvat hadden, moesten wij ze met het ijzerwerk of de veger naar boven ophangen. 

Ik ging vol enthousiasme en naïviteit aan de slag en hing alles op. ALLES… Dus ook de hooivorken. Je weet wel, die stelen met slechts 2 uitstekende ijzeren pinnen op het eind waarmee je het hooi en stro lekker kon opschudden Het ophangen op zich was al een flinke uitdaging, want het hing ver boven onze hoofden. Al was ik op dat moment 1.49 m, dus eigenlijk was alles vér boven mijn hoofd. Nou de doordenkers onder ons zullen het al begrepen hebben… Die hooivorken van mij, donderden sneller naar beneden dan dat ik ze op had kunnen hangen, omdat het ijzerwerk tussen de pinnen doorschoof.